Tot morgen

Ken je dat? Dat je weggaat op je werk, van huis of ergens anders en dat je dan zegt: “Tot morgen”. Een zin die zo vanzelfsprekend lijkt, maar het niet is.

Mijn vader werd meer dan 15 jaar geleden geopereerd aan een heel groot aneurysma in zijn buikslagader. De kans dat hij dit ging overleven was nihil. Dus we moesten voor de zekerheid afscheid nemen.

Ik dacht altijd dat ik op dat moment van afscheid nog van alles zou willen zeggen en ging, mijn emoties zoveel mogelijk onderdrukkend, naar mijn vader toe. Ik haalde adem en keek hem aan. Ik zag de emotie in zijn ogen en voor ik iets kon zeggen zei hij kordaat: “Tot morgen”.

Ik keek hem wat langer aan en zag dat ik niets anders hoefde te zeggen.

Mijn vader (maar ik ook) gelooft in een leven na de dood en er staat dat een dag als 1000 jaar is en 1000 jaar als een dag. Wij zeggen dus altijd dat in de hemel geen klok meer is. Dat tijd daar anders gaat, dus gaf ik, wetend dat ik van hem hield en hij van mij, mijn vader een kus en zei: “Tot morgen”.

Goddank zag ik mijn vader de dag erna levend terug en leeft hij nog steeds. Ouder, gepensioneerd, maar fit genoeg om nog bij mij te werken. Bijna elke dag zeg ik ‘Tot morgen’ tegen hem, omdat ik weet dat het hoe dan ook als morgen zal voelen…

Laatst sprak een moeder op een uitvaart van haar zoon. Ze heeft dezelfde kijk op het leven en dat hierna als ik en ze sloot haar speech af door de naam van haar zoon te noemen met daarna “ Tot morgen”.

Het raakte me enorm en ik bedacht me: deze groet lijkt gewoon, maar er spreekt buitengewone hoop uit.

Hoop dat jaren daar voelen als minuten

en als we er later zelf komen onze geliefden, die er al zijn, zich omdraaien en glimlachend zeggen: “Ben je er nu al”.

Misschien geloof je het ook, misschien hoop je het alleen, maar hoe dan ook is afscheid nemen dan geen vaarwel, maar een tot ziens…..